Instytut Sterowania i Elektroniki Przemysłowej

Struktura instytutu

LATA 1965—1970

1. Katedra NAPĘDÓW ELEKTRYCZNYCH - kierownik prof. Zdzisław Grunwald
2. Katedra PODSTAW ELEKTRONIKI I AUTOMATYKI - kierownik doc. dr hab. Tadeusz Kaczorek
 

W strukturze tych katedr były oczywiście laboratoria; i tak w Katedrze Napędów Elektrycznych istniało laboratorium napędów elektrycznych realizujące zadania zarówno podstaw napędu jak i z automatyki napędu elektryczne- go. W Katedrze Podstaw Elektroniki i Automatyki były laboratoria: teorii regulacji, podstaw Automatyki, podstaw Elektroniki i podstaw informatyki. Laboratoria te weszły w skład laboratoriów instytutu.

LATA 1970—1990

INSTYTUT STEROWANIA I ELEKTRONIKI  PRZEMYSŁOWEJ

Dyrekcja Instytutu

ZAKŁADY INSTYTUTU

1. ZAKŁAD STEROWANIA

 2. ZAKŁAD ELEMENTÓW AUTOMATYKI I AUTOMATYKI NAPĘDU od 1981 r. ZAKŁAD NAPĘDÓW ELEKTRYCZNYCH
 

3. ZAKŁAD ELEKTROTECHNIKI PRZEMYSŁOWEJ
 

 
Jednocześnie z powstaniem instytutu zostały w nim utworzone zespoły naukowo-badawcze, co charakterystyczne w dość znacznej liczbie, a z biegiem lat ich liczba rosła, jedne zmieniały nieco swe nazwy i obszar działania, inne dzieliły się, jak również powstawały nowe. Było to następstwem rozwoju nauki i techniki będących przedmiotem działalności instytutu, podejmowania nowych zadań, jak również wzrostem zatrudnienia w instytucie (w 1970 roku 35 pracowników, a w 1990 roku 112 pracowników).
Wśród najwcześniej powstałych zespołów należy wymienić:

*teorii sterowania, cyfrowych (a następnie *komputerowych) systemów sterowania, symulacji procesów dyskretnych, regulatorów, symulacji i projektowania układów dynamicznych, elektroniki przemysłowej 1, II, III i IV (4 zespoły), układów napędowych o regulowanej prędkości obrotowej.

W późniejszym okresie powstały zespoły: teorii i techniki energoelektronicznych

* zasilaczy urządzeń technologicznych,

*energoelektronicznych przekształtników wysokiej częstotliwości,

*teorii i techniki (początkowo z dodaniem: tranzystorowych) źródeł rezerwowego zasilania,

*teorii i techniki układów do poprawy współczynnika mocy,

*teorii i zastosowań układów energoelektronicznych (początkowo z dodaniem: do sterowania silników prądu przemiennego),

*robotów i regulatorów.

Na koniec utworzono zespoły:

*napędów przekształtnikowych,

*energooszczędnych napędów dużej mocy,

*zasilaczy tranzystorowych wysokiego napięcia,

*metod cyfrowego przetwarzania sygnałów i obrazów.
W powyższym zestawieniu nazwy zespołów poprzedzone gwiazdką ( *) istniały w 1990 roku.
 

Liczba osób należących do poszczególnych zespołów ulegała pewnym zmianom i generalnie wynosiła od 2 do 9 osób.
Istotnym składnikiem struktury instytutu były laboratoria. Początkowo były to laboratoria dwóch katedr, z których utworzono instytut (patrz wyżej). Owa wyjściowa baza laboratoryjna była intensywnie rozbudowywana. Utworzono laboratoria: elektroniki przemysłowej A i B, kompleksowej automatyzacji procesów produkcyjnych, automatyki i napędów przemysłowych, modelowania analogowego. Rozwój techniki oraz zmiany zachodzące w programach nauczania spowodowały konieczność budowy nowych stanowisk laboratoryjnych, jak również wprowadzania nowych profili i nazw laboratoriów. W 1990 roku instytut miał następujące laboratoria: podstaw elektroniki i energoelektroniki, układów elektronicznych, energoelektroniki oraz problemowe energoelektroniki, techniki cyfrowej, teorii sterowania i systemów, komputerowych systemów sterowania, regulatorów, cyfrowych układów automatyki, elementów i podzespołów układów napędowych, przemian elektromechanicznych, napędów przekształtnikowych, problemowe automatyki napędu. W opracowaniu znajdowało się laboratorium elementów robotyki. Ponadto istniała niezależna pracownia zastosowań mini i mikrokomputerów.
Łącznie w laboratoriach instytutu znajdowało się ponad 110 stanowisk laboratoryjnych.